شعر (4)

هنگامه نماز

خیزید که هنگام نماز است و قرار است       سازید وضـویی که نه هنگام فـرار است

گویید اذانی که شعار است در این دین       دارای ادب باش که اینـجا مــزار است

نیت بنـمـا سـوی خدا روی نمـایـــی        با نام خدا غیـر خدا جمله کنـار اسـت

تکبـیــره الاحرام تـو آغاز قیـام است          الطاف خداوند دراین عرصه هزار است

بـا زمـزمـه فاتحـه و ســوره توحیــد          گویی که به دشت آمده آواز هزار است

سازی تو رکوعی که همه عین قیام است       کانـدر بـر آن،خـار، درختان چنار است

درسجده کندمست ودهد می به کف تو         مست از می تو، مستی مستان خمار است

زانــوی ادب زن به در خـانه آن یــار            با ذکر شهادت تو بگو یار به دار است

هرچنـد رسیـدیم به پایان منـاجـات           لیکن شده آغاز، که هنگامه کار است

 این است عزیزم،که سلام است به پایان      تا نیـک بـدانـی که آغاز بهار اسـت