لعن و برائت

امروزه برخی از هر گوشه صدای لعن و نفرینشون به دشمنای حضرت زهراء به پا شده و به هر نحو ممکن در صدد رساندن این صدا به گوش جهانیان هستند. و این آیه را برای هم پیامک میکنن، «إِنَّ الَّذینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهیناً»(1)

 در مقابل یه عده هم با شعار وحدت با برادران اهل تسنن، شدیداً با لعن و امثال ذلک مخالفت میکنند و ....

وقتی آدم دقت میکنه میبینه ظاهراً این وسط بین دو تا مطلب داره خلط میشه، اون دو مطلب هم این هست: لعن کردن و تبری داشتن.

همه ما میدونیم یکی از مباحث در فروع دین دهگانه شیعه بحث تبری می باشد؛ یعنی بیزاری جستن از دشمنان اهل بیت.«اللهم وال من والاه و عاد من عاداه...»

پس دقت داشته باشیم، اگه یه عده از برزگان ما را دعوت میکنند یه وحدت و می فرمایند که لعن علنی نداشته باشیم، منظورشون این نیست که تبری هم نداشته باشیم؛ بلکه باید اون حس بیزاری از دشمنان اهل بیت در دل ما باشه، اگر چه جایز نباشه که در ملأ عام لعن کنیم.

پس شعار قرآن را فراموش نکنیم: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ..»(2)