اخلاق(1)

غیبت ممنوع

امروز چهل حدیث حضرت امام را مطالعه میکردم. رسیدم به حدیثی که در باب غیبت بود. حضرت امام احادیث عجیبی را گردآوری کرده بودند و نکات جالبی را فرموده بودند. وقتی آدم احادیث را یه نگاه اجمالی بندازه، اولین نکته­ای که به ذهنش میرسه این هست که چقدر بعضی از گناهان برای برخی از افراد عادی شده و به اصطلاح قبح گناه براشون ریخته میشه. در یکی از این احادیث اینطور اومده بود:

وفی روایة أنّ رسول الله لمّا رجم الرّجل فی الزّنا، قال رجل لصاحبه: هذا اُقعص کما یقعص الکلب. فمرّ النّبیّ معهما بجیفة، فقال: انهشا منها. فقالا: یا رسول الله، ننهش جیفة فقال: ما أصبتما من اخیکما انتن من هذه.

رسول خدا (ص) به واسطه زنا مردی را سنگسار فرمود. یکی از حضار رفیقش گفت: «این شخص در جایگاه خود کشته شد مثل سگ». پس از آن پیغمبر(ص) با آن دونفر به مرداری عبور کردند. فرمود به آنها: با دندانهای خود از گوشت این مردار بکنید. عرض کردند: یا رسول الله، از گوشت مردار بخوریم فرمود: آنچه از برادرتان به شما رسید، گندش بیش از این است»!!!

نکته دیگر درباب شنونده غیبت بود که از جمله احادیث مورد اشاره، حدیث ذیل بود:

حضرت محمد (صلى الله علیه و آله و سلم ) به سرزنش کسى که به یارى غیبت  شونده اقدام نکند، پرداخته ، به امیرالمؤ منین على (علیه السلام ) مى  فرماید  :  

یا على ! من من اغتیب عنده اخوه المسلم فاستطاع  نصره فلم ینصره خذله الله فى الدنیا و الاخره.

اى على ! کسى که پیش او از برادرمسلمانش غیبت شود و بتواند آن برادر مسلمان را یارى کند، ولى کمک نکند، خداوند اورا در دنیا و آخرت خوار مى کند.

بحث دیگر در باب موارد جواز غیبت بود که یک نکته در خور توجه را نباید فراموش کرد و آن اینکه این امر باعث تجری بر غیبت نشه. مثلاً اگر غیبت فاسق جائز هست، اولاً در مورد فسق فقط جائز است و ثانیاً این غیبت برای قصد وغرض عقلایی باشه نه اینکه برای دل خوشی و هوای نفس باشه.

خداوند به همه ما بصیرت در دین عطا فرماید.

اللهم ارزقنا توفیق الطاعه و بُعد المعصیه....